Mirror’s Edge Review

Λέγεται ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν περιθώρια πλέον για κάτι πραγματικά πρωτότυπο. Τα πάντα έχουν ήδη ειπωθεί και οι όποιες προσπάθειες για νεωτερισμούς πατούν πάνω σε ήδη δοκιμασμένες συνταγές. Ισχύει κάτι τέτοιο και στα παιχνίδια; Αν βέβαια συμφωνήσουμε ότι και τα παιχνίδια είναι μια μορφή τέχνης. Κι επειδή δεν ακούω και πολλές αντιρρήσεις, συνεχίζω… Σε αντιδιαστολή της έλλειψης πρωτοτυπίας, οι developers εκμεταλλεύονται τις συνεχείς τεχνολογικές αναβαθμίσεις με αποτέλεσμα να έχουμε μεν άρτια εικαστικά αλλά παράλληλα και συνηθισμένα προϊόντα. Ακόμα και δύο από τα ομολογουμένως καλύτερα παιχνίδια του 2008, Metal Gear Solid 4 και Fallout 3 πέρα από τις τεχνικές προδιαγραφές τους, δεν παύουν να είναι επαναλήψεις κάποιων παλαιότερων ιδεών.
Η περίπτωση του Mirror’s Edge εντούτοις είναι λίγο ιδιόμορφη. Παρά το γεγονός ότι στα credits του φιγουράρει το όνομα της EA που, για να το πούμε κομψά, δε φημίζεται για την πρωτοτυπία της, το εν λόγω παιχνίδι μας εξέπληξε ευχάριστα μιας και διατηρεί μπόλικες καινοτόμες πινελιές. Εκεί όμως που θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν τίτλο - σημείο αναφοράς, το παιχνίδι φροντίζει να μας προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα. Αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Επειδή ακριβώς η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, να προειδοποιήσουμε ότι το Mirror’s Edge απαιτεί ένα αρκετά δυνατό σύστημα για να ξεδιπλώσει τις πλήρεις δυνατότητες του, αν και ομολογουμένως δε θεωρώ ότι χάνεται κάτι ουσιαστικό από την στιγμή που ο χρήστης επιλέξει τις minimum απαιτήσεις. Το Mirror’s Edge χρησιμοποιεί την μηχανή γραφικών του Unreal 3 της Epic με κάποιες επιπρόσθετες βελτιώσεις από την Dice, developer του παιχνιδιού. Οι εν λόγω βελτιώσεις αφορούν τον φωτισμό και φυσικά την τεχνολογία Physx, αποκλειστικά για την έκδοση του PC, η οποία προσφέρει υφές με πολύ καλύτερη ανάλυση.
Ξεπερνώντας αυτούς τους πρώιμους ενδοιασμούς, θα βρεθούμε στο περιβάλλον του παιχνιδιού μέσα από ένα σύντομο αλλά και ουσιώδες tutorial. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όπου όλες οι μορφές επικοινωνίας ελέγχονται και λογοκρίνονται η μόνη ελευθερία του λόγου επιτυγχάνεται από τους runners, δρομείς ελληνιστί, οι οποίοι μεταφέρουν μηνύματα κυριολεκτικά από ταράτσα σε ταράτσα. Τον ρόλο της Faith, μιας τέτοιας runner αναλαμβάνει και ο εκάστοτε παίκτης, o οποίος λίγο μετά το tutorial βρίσκει την ηρωίδα (και την αδερφή της) μπλεγμένες σε έναν περίεργο φόνο, ο οποίος, όπως μάλλον καταλάβατε, δεν είναι ακριβώς αυτό που θα αποκαλούσαμε «έγκλημα πάθους». Από εκείνη την στιγμή η πόλη γίνεται μια παιδική χαρά στην διάθεση της Faith… Ένα ultimate playground το οποίο η Faith θα κληθεί να τρέξει από την μια άκρη του ως την άλλη για να αποδείξει την αθωότητα της…
Αν και λιτά κατά βάση, τα γραφικά του παιχνιδιού διακρίνονται από δύο πράγματα: την εξαίρετη κίνηση (δείτε κάποια κουρτίνα και κινείται και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται) και φυσικά τους συχνούς έντονους χρωματισμούς που έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με το γενικότερο λευκό που κυριαρχεί. Πολλές φορές η χρωματική αυτή διαφοροποίηση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα hint για να οδηγήσει τον παίκτη στην σωστή κατεύθυνση. Για να το πούμε διαφορετικά, το κόκκινο είναι το σήμα κατατεθέν που δείχνει πάντα την πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η Faith για να συνεχίσει την πορεία της.
Αντίθετα από τα γραφικά που μπορεί να μη μας άφησαν με ανοιχτό το στόμα αλλά σε τελική ανάλυση πετυχαίνουν τον στόχο τους, το γενικότερο gameplay δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε ικανοποιητικό. Θα συμφωνήσουμε με την έμπνευση των κατασκευαστών να δώσουν μια προοπτική πρώτου προσώπου στο όλο εγχείρημα, είναι φορές όμως που το ίδιο αυτό αβαντάζ μετατρέπεται σε μπούμερανγκ. Εκτός του ότι ορισμένες από τις κινήσεις που διαθέτει η ηρωίδα θυμίζουν σε υπερβολικό βαθμό τις αντίστοιχες ενός άτυχου Πέρση πρίγκιπα (κάτι που στα wall-to-wall runs είναι ιδιαίτερα έντονο), είναι φορές που το ίδιο το παιχνίδι μπερδεύει τον χρήστη. Οι αποστάσεις για παράδειγμα μεταξύ κτιρίων είναι σε πολλές περιπτώσεις δυσανάλογες με τις δυνατότητες της Faith, είτε αυτό σημαίνει ότι ένα άλμα είναι ευκολότερο από αυτό που φαίνεται είτε το αντίστροφο.
Αυτό που επίσης βγαίνει από το παιχνίδι είναι ότι η Dice μάλλον ήθελε να κρατήσει όσο πιο μακριά γίνοταν την ταμπέλα του First Person Shooter από το Mirror’s Edge. Δεν εξηγείται αλλιώς το απαράδεκτο gameplay που συναντήσαμε όταν η Faith κρατούσε όπλο στα χέρια. Δεν έφτανε μόνο το γεγονός ότι προχωρούσε λες και είχε νάρθηκα στο πόδι, δεν υπήρχε καμία ένδειξη για το πόσες τελικά σφαίρες απέμεναν μέσα στο εκάστοτε ρημαδιασμένο όπλο, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μένει από πυρομαχικά αλλά όχι και από αντιπάλους...
Ακόμα όμως και με αυτά τα ευτράπελα το παιχνίδι παραμένει σχετικά εύκολο και απλό, με μικρή διάρκεια ζωής και κατά συνέπεια αντίστοιχη αντοχή και στον χρόνο. Στην προσπάθεια τους να δυσκολέψουν λίγο τις καταστάσεις, οι προγραμματιστές του παιχνιδιού δημιούργησαν ένα απαράδεκτο save mode που το μόνο που καταφέρνει είναι να σπάσει τα νεύρα μας… Γιατί, για να πούμε την αλήθεια ένας απλός, ούτε καν έμπειρος, gamer, που έχει έστω και για λίγο ασχοληθεί με κάποιο παιχνίδι της σειράς Prince of Persia, δε θα έχει κανένα πρόβλημα να ξεκοκαλίσει τις πίστες του Mirror’s Edge, που συνολικά δεν υπερβαίνουν τις εννέα.
Η ακουστική εμπειρία που επιφυλάσσει το παιχνίδι είναι σίγουρα εξαιρετική, μιας και εκτός του ήχου και των ηχητικών εφέ που κινούνται σε συνηθισμένα –πλην ικανοποιητικά- επίπεδα, οι ambient αποχρώσεις της μουσικής του το κατατάσσουν στο καλύτερο gaming soundtrack που έφτασε στα αυτιά μας εδώ και πολύ καιρό. Το bonus όμως στην όλη ιστορία δεν είναι άλλο από το συνοδευτικό CD που περιέχει ολόκληρη την μουσική επένδυση του παιχνιδιού έτσι όπως την εμπνεύστηκε ο συνθέτης Magnus Birgersson, κατά κόσμον Solar Fields καθώς επίσης και το main theme του soundtrack, “Still Alive”, ερμηνευμένο εξαιρετικά από την Lisa Miskovsky. Δεν ξέρω αν τελικά το CD έπρεπε να συνοδεύει το παιχνίδι ή το αντίστροφο… Έτσι κι αλλιώς, με λιανική τιμή στα €45 περίπου μια πιθανή αγορά μας βάζει σε σκέψεις…

+ Αρκετές καινοτομίες για τίτλο του 2008. Πόσω δε μάλλον όταν το όνομα της EA φιγουράρει στην συσκευασία…
+ Ένα action game με ψυχή. Σωστή δομή, γενναίες δόσεις αγωνίας. Είναι φορές που ο παίκτης ιδρώνει μαζί με την Faith!
+ Εξαιρετικός ήχος και ηχητικά εφέ. Soundtrack για Όσκαρ!
+ Γραφικά που δεν απογειώνουν μεν, αλλά σε γενικές γραμμές ταιριάζουν με το λιτό πνεύμα του παιχνιδιού

- Μικρή διάρκεια. Εννέα το σύνολο πίστες, και μάλιστα καμιά αρκετά χορταστική. Η Lara μπορεί να κοιμάται ήσυχη…
- Απαράδεκτο Save mode. Η βασική αιτία που κάποιος παίκτης θα χρησιμοποιήσει το DVD σαν φρίσμπι…
- Gameplay ιδανικό για σπάσιμο νεύρων. Μπορεί να μεταμορφώσει τον Σημίτη σε Ραφίκ Τζιμπούρ για πλάκα…
- Έχει πει κάποιος στους Σουηδούς προγραμματιστές της Dice ότι όποιος κουβαλάει όπλο δεν μπορεί να περπατάει σαν άνθρωπος;


Γενική Βαθμολογία: 6,5 (11/2/2009)