Ομολογώ ότι, προς απογοήτευση πολλών γνωστών και φίλων, δεν έχω ασχοληθεί ακόμα με την ψυχανάλυση. Εντούτοις, θεωρώ ότι η αντρική ψυχοσύνθεση διαθέτει σίγουρα ένα σύνδρομο Indiana Jones. Μια υποσυνείδητη ανάγκη για περιπέτεια που καταπιέζεται όλο και περισσότερο στις σύγχρονες, πνιγηρές μεγαλουπόλεις και στα γραφεία-κλουβιά των εταιρειών. Ας μην κρυβόμαστε: η φιγούρα του συμπαθούς αρχαιολόγου αποτελεί απόλυτο πρότυπο για τον σύγχρονο άνδρα που ασφυκτιά στην φυλακή της καθημερινότητας και αναζητά επειγόντως έξοδο κινδύνου . Το Oblivion, η 4η προσθήκη στο άκρως επιτυχημένο franchise “The Elder Scrolls” αποτελεί μια τέτοια έξοδο, μιας και είναι αυτό που λέμε “pure adventure”, ή για να χρησιμοποιήσουμε έναν πιο “ψαγμένο όρο”, το απόλυρο RPG!
Η φιλοσοφία του Oblivion δε διαφέρει από αυτές των προκατόχων του. Είναι τα τεχνικά του χαρακτηριστικά που το απογειώνουν και τοποθετούν κυριολεκτικά τον χρήστη μέσα στον μικρόκοσμο του, που, σε τελική ανάλυση, αποδεικνύεται μάλλον αχανής. Η επαρχία Cyrodiil στην οποία τοποθετείται η δράση είναι μια απέραντη έκταση που προσφέρει, πέραν του βασικού quest, πάνω από 120 (χωρίς υπερβολή) επιμέρους αποστολές, χωρίς σε αυτές να υπολογίζονται εκείνες που περιλαμβάνονται στα δύο expansion packs, “Knights of the Nine” και “Shivering Isles”.
Όπως και στα περισσότερα RPG αυτού του τύπου, οι ομοιότητες με τον κόσμο του Τόλκιν είναι παραπάνω από εμφανείς, κάτι που είναι μάλλον αναμενόμενο σε κάποιον που έχει ασχοληθεί έστω και επιφανειακά με το έργο του Βρετανού συγγραφέα. Το μέγεθος και ο πλούτος του Oblivion όμως είναι τέτοια που αποτελούν ιδανική απεικόνιση του περιβάλλοντος που εμπνεύστηκε ο συγγραφέας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και του «Σιλμαρίλιον». Η
μοναδική ποικιλία του παιχνιδιού σε όλους τους τομείς, από τις τοποθεσίες και τα πρόσωπα έως τα όπλα και τα ενδύματα, καθώς και η αρτιότητα των τεχνικών
του χαρακτηριστικών προσφέρουν μια απίστευτη αίσθηση συμμετοχής.
Το ζητούμενο όμως για όποιον ασχοληθεί με το Oblivion είναι η αναζήτηση της περιπέτειας. Μια περιπέτεια που κυριολεκτικά σε τυλίγει από την στιγμή που αρχίζοντας το παιχνίδι βρίσκεσαι έγκλειστος στην αυτοκρατορική φυλακή του Imperial City, πρωτεύουσα της Cyrodiil. Εξήγηση για τον εγκλεισμό δε δίνεται ποτέ, κι εδώ που τα λέμε, ποιος νοιάζεται; το main quest ξεκινάει αμέσως, κι εσύ, αφού καθορίσεις τα χαρακτηριστικά του ήρωα σου (από εξωτερική εμφάνιση μέχρι ζώδιο!) βρίσκεσαι να συνοδεύεις τον αυτοκράτορα που φυγαδεύεται εσπευσμένα από κάποιους επίδοξους δολοφόνους. Μέχρι το τέλος αυτής της μίνι περιήγησης στους υπονόμους της Imperial City θα έχεις αναγορευτεί σε υποψήφιο υπερασπιστή της Cyrodiil από τις δυνάμεις του κακού. Από εκεί και πέρα ξεκινά η βύθιση σε έναν νέο, πρωτόγνωρο κόσμο περιπέτειας, που κάνει όλους εμάς να νιώσουμε και πάλι παιδιά. Ο μαγικός κόσμος του Oblivion θα μας επιτρέψει να βγάλουμε στην επιφάνεια το ηρωικό alter ego μας που τόσο επιμελώς προσπαθούμε να κρύψουμε πίσω από μια ενήλικη συμπεριφορά.
Η φιλοσοφία του Oblivion δε διαφέρει από αυτές των προκατόχων του. Είναι τα τεχνικά του χαρακτηριστικά που το απογειώνουν και τοποθετούν κυριολεκτικά τον χρήστη μέσα στον μικρόκοσμο του, που, σε τελική ανάλυση, αποδεικνύεται μάλλον αχανής. Η επαρχία Cyrodiil στην οποία τοποθετείται η δράση είναι μια απέραντη έκταση που προσφέρει, πέραν του βασικού quest, πάνω από 120 (χωρίς υπερβολή) επιμέρους αποστολές, χωρίς σε αυτές να υπολογίζονται εκείνες που περιλαμβάνονται στα δύο expansion packs, “Knights of the Nine” και “Shivering Isles”.
Όπως και στα περισσότερα RPG αυτού του τύπου, οι ομοιότητες με τον κόσμο του Τόλκιν είναι παραπάνω από εμφανείς, κάτι που είναι μάλλον αναμενόμενο σε κάποιον που έχει ασχοληθεί έστω και επιφανειακά με το έργο του Βρετανού συγγραφέα. Το μέγεθος και ο πλούτος του Oblivion όμως είναι τέτοια που αποτελούν ιδανική απεικόνιση του περιβάλλοντος που εμπνεύστηκε ο συγγραφέας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και του «Σιλμαρίλιον». Η
μοναδική ποικιλία του παιχνιδιού σε όλους τους τομείς, από τις τοποθεσίες και τα πρόσωπα έως τα όπλα και τα ενδύματα, καθώς και η αρτιότητα των τεχνικών
του χαρακτηριστικών προσφέρουν μια απίστευτη αίσθηση συμμετοχής.Το ζητούμενο όμως για όποιον ασχοληθεί με το Oblivion είναι η αναζήτηση της περιπέτειας. Μια περιπέτεια που κυριολεκτικά σε τυλίγει από την στιγμή που αρχίζοντας το παιχνίδι βρίσκεσαι έγκλειστος στην αυτοκρατορική φυλακή του Imperial City, πρωτεύουσα της Cyrodiil. Εξήγηση για τον εγκλεισμό δε δίνεται ποτέ, κι εδώ που τα λέμε, ποιος νοιάζεται; το main quest ξεκινάει αμέσως, κι εσύ, αφού καθορίσεις τα χαρακτηριστικά του ήρωα σου (από εξωτερική εμφάνιση μέχρι ζώδιο!) βρίσκεσαι να συνοδεύεις τον αυτοκράτορα που φυγαδεύεται εσπευσμένα από κάποιους επίδοξους δολοφόνους. Μέχρι το τέλος αυτής της μίνι περιήγησης στους υπονόμους της Imperial City θα έχεις αναγορευτεί σε υποψήφιο υπερασπιστή της Cyrodiil από τις δυνάμεις του κακού. Από εκεί και πέρα ξεκινά η βύθιση σε έναν νέο, πρωτόγνωρο κόσμο περιπέτειας, που κάνει όλους εμάς να νιώσουμε και πάλι παιδιά. Ο μαγικός κόσμος του Oblivion θα μας επιτρέψει να βγάλουμε στην επιφάνεια το ηρωικό alter ego μας που τόσο επιμελώς προσπαθούμε να κρύψουμε πίσω από μια ενήλικη συμπεριφορά.
