«Δε γεμίζετε ταξί, ούτε με τον ταξιτζή!». Σύνθημα προσφιλές στην ελληνική νοοτροπία το οποίο καταδεικνύει αν μη τι άλλο την έλλειψη οπαδών μιας δεδομένης φιλοσοφίας – ιδεολογίας – παράταξης, you name it. Ιδιαίτερα ταιριαστό μάλιστα και στην προκειμένη περίπτωση μιας και το παρόν κείμενο αφορά την γενικότερη παρακμή των παιχνιδιών εκείνων που αποκαλούνται adventures. Αφορμή για την παρούσα άποψη υπήρξε η συνομιλία μου με έναν αρκετά νεότερο gamer, o οποίος μάλιστα ξεστόμισε και την ατάκα με την οποία ξεκινά το κείμενο τούτο. Ο εν λόγω παίκτης, ακριβώς λόγω του νεαρού της ηλικίας του συγχωρείται, γιατί από την στιγμή που άρχισε να ασχολείται με το ευγενές σπορ των videogames βρέθηκε να επιπλέει στον αχανή ωκεανό των FPS, RPG και λοιπών ακρωνυμίων. Δυστυχώς για αυτόν ο καταναλωτισμός που διέπει την σύγχρονη εποχή δεν του επέτρεψε μια ομαλή μετάβαση από την νιρβάνα των point n’ click adventures στην επιπόλαιη αδρεναλίνη των σύγχρονων τίτλων. Για εμάς τους seniors, η gaming ενηλικίωση διαμέσου της χρυσής εποχής των adventures, εκεί πίσω στα 90’s ήταν μια περίοδος γνήσιου και ανέμελου fun.Υπάρχουν φορές που ακόμα, έπειτα από δεκαπέντε (για να μην πω παραπάνω) χρόνια, αναπολώ τις στιγμές που έζησα μέσα από πλήθος τίτλων, που ειλικρινά, όσο κι αν προσπαθήσω σίγουρα θα ξεχάσω κάποιους. Δεν μπορώ όμως να μη θυμηθώ την απίστευτη (και αξεπέραστη μέχρι σήμερα) σεναριακή πρωτοτυπία του Loom, το αναρχικό χιούμορ της σειράς του Monkey Island (πολύ πριν το ανακαλύψει το Fable), την κινηματογραφική πλοκή του Cruise for a Corpse ή την ρετρό horror αισθητική του Elvira: Mistress of the Dark, για να αναφέρω μια χούφτα μόνο από το πλήθος τίτλων που μου κρατούσαν συντροφιά πολύ πριν φτάσουν οδοστρωτήρες τύπου Halo, Crysis και ένας Θεός ξέρει τι άλλο.
Με αυτή την παλιομοδίτικη διάθεση που φαίνεται να με διακατέχει, τολμώ να αποτίσω έναν ύστατο φόρο τιμής στα παιχνίδια εκείνα που κυριολεκτικά έκαναν το πληκτρολόγιο της Amiga να αναστέναζει κάτω από τα δάχτυλα μου και, για να λέμε και την αλήθεια, παραλίγο να μας τινάξει στον αέρα μια – δυο εξεταστικές. Όπως είναι φυσικό, μιας και μιλάμε για μια καθαρά υποκειμενική άποψη περιμένω τα δικά σας σχόλια για τα adventures εκείνα που σας άφηναν ξάγρυπνους όταν ακόμα η Lara έπαιζε ανέμελα με τις κούκλες της στα δωμάτια του Croft Manor…
Απόλυτος κυρίαρχος της αγοράς στις παρθένες εποχές των late 80’s – early 90’s, δεν ήταν άλλος από την Sierra Entertai
nment, μιας εταιρείας που αποδείχθηκε πρωτοπόρος στο γενικότερο concept που λέγεται title franchise. Πολύ πριν το Tomb Raider γίνει κάτι σε ψηφιακή «Παρασκευή και 13» λόγω της πληθώρας sequels, η εν λόγω εταιρεία είχε κατορθώσει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού με μια σειρά από τίτλους, που μπορεί μεν να διέθεταν παρόμοιο σεναριακό πλαίσιο, καθένας από αυτούς όμως ήταν ουσιαστικά αυτόνομος. Σειρές όπως τα Space, τα Police και τα King’s Quest ή το (πως θα μπορούσα να το ξεχάσω;;;) Leisure Suit Larry, είχαν σίγουρα το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην σημερινή γιγάντωση αυτού που αποκαλούμε gaming industry.Οι πρώτες επιτυχίες στο πεδίο της ψηφιακής διασκέδασης, ανεξερεύνητο ακόμα επιχειρηματικά, ήταν αναμενόμενο να τραβήξει τα βλέμματα αρκετών επενδυτών σε αναζήτηση ευκαιριών. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στον George Lucas, έναν ούτως ή άλλως πιονέρο επιχειρηματία, που αντιλαμβανόμενος την δυναμική της νέας τάξης πραγμάτων έσπευσε να δημιουργήσει ειδικό τμήμα στην εταιρεία του, LucasFilm, για την ανάπτυξη και διανομή παιχνιδιών. Σοφή κίνηση αν αναλογιστούμε ότι σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το συγκεκριμένο τμήμα αυτονομήθηκε και μετατράπηκε σε ξεχωριστή εταιρεία, την γνωστή σε όλους πλέον LucasArts. Ήταν όμως γεγονός ότι ο γνήσιος adventure developer δεν ήταν άλλος από την Sierra. Όλοι οι υπόλοιποι ήθελαν απλώς να μπουν και να εκμεταλευθούν την αγορά. Μια αγορά που υπόσχονταν πολλά, όντας ένας ουσιαστικά νέος επιχειρηματικός κόσμος γεμάτος ευκαρίες.
Η περαιτέρω ανάπτυξη της αγοράς αυτής υπήρξε βασικός παράγοντας που ενέτεινε την έρευνα για περαιτέρω τεχνολογική αναβάθμιση. Η αγορά ήταν ώριμη για το επόμενο βήμα, ένα βήμα που ικανοποιούσε την ανάγκη των χρηστών για καινούρια παιχνίδια, με έντονα τα στοιχεία της δράσης και της ταχύτητας. Η δημιουργική σκέψη, το βασικότερο στοιχείο για την εξέλιξη ενός adventure, σταδιακά έδωσε τη θέση της στην ταχύτητα των αντανακλαστικών του παίκτη. Λέω σταδιακά, γιατί, όπως λέει κι ο φιλόσοφίζων λαός, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Αναγκαστικά θα έπρεπε να υπάρξει μια μεταβατική περίοδος μέσα στην οποία μυαλό και σώμα θα χρειαζόταν να συνδυάσουν τις ικανότητες τους. Τα action adventures αποτελούν μπασταρδεμένο υβρίδιο των δύο κατηγοριών και μάλιστα εξαιρετικά επιτυχημένο από όλες τις απόψεις! Αυτή η επιτυχία τους άλλωστε είναι και η αιτία που πολλά από αυτά κυριαρχούν στις επιθυμίες των καταναλωτών!Είναι πάντως γεγονός ότι «δε φτιάχνουν adventures όπως παλιά»... Τίτλοι υπάρχουν, αλλά οι ποιοτικοί εξ αυτών είναι μετρημένοι στα δάχτυλα: Syberia I & II, Dreamfall, Chronicles of Mystery είναι κάποιοι από αυτούς, κι αν συνέχιζα θα μπορούσα να τους αναφέρω όλους. Το συστατικό που λείπει είναι ο συνδυασμός μεταξύ ποσότητας και ποιότητας. Κάτι που φυσικά είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό αποτελεί ευθύνη των developers μιας και συνειδητοποιώντας ότι ο αριθμός των fans των παιχνιδιών αυτών σταδιακά μειώνεται αποφάσισαν την παράλληλη μείωση των σχετικών επενδύσεων.
Τώρα λοιπόν τι γίνεται με εμάς; Απλούστατα, προσαρμοζόμαστε. Κάτι που σε κάποιους αρέσει (εδώ ανήκω εγώ) και σε άλλους όχι. Θα δεχτώ τον τίτλο του «παιχνιδοφάγου» αφού με χαρά καταβροχθίζω όποιον τίτλο βρεθεί στα χέρια μου. Δε θα δεχτώ όμως αφορισμούς τύπου «τα adventures πέθαναν», μιας και όσο υπάρχουν άνθρωποι στην ηλικία μου πάντα θα υπάρχουν και ανάλογες αναμνήσεις... Ευτυχώς για σας, το μελό τελειώνει εδώ! (27/2/2009)
