The House(s) on the Haunted HILL…

Αν και κινδυνεύω να ακουστώ γραφικός ή, στην καλύτερη περίπτωση, ρομαντικός, κάποια sequels παιχνιδιών δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω σαν απλή συνέχεια ενός επιτυχημένου τίτλου. Υπάρχουν κάποια games τα οποία χτίζουν όχι απλά την φήμη τους αλλά μια δική τους, προσωπική μυθολογία στον χώρο. Παραδείγματα, ευτυχώς πολλά: από τα ριψοκίνδυνα stunts της δεσποινίδος Croft ως τους bigger than life ηρωισμούς του Master Chief κι από τις υπερηχητικές ταχύτητες του Sonic ως τις stealth περιπέτειες του Solid Snake… Εξυπακούεται ότι ο τρόμος, εδώ σαν ένα ξεχωριστό gaming genre, δε θα μπορούσε να μην έχει τους δικούς του τίτλους, κάποιοι από τους οποίους δημιούργησαν με την σειρά τους ένα ιδιαίτερο hype και ενίοτε επίδοξους μιμητές, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο επιτυχημένους.

Οι δύο υπερδυνάμεις στον συγκεκριμένο «χώρο του τρόμου» ακούν στα ονόματα “Resident Evil” και “Silent Hill”. Αμφότερα λανσαρίστηκαν την περασμένη δεκαετία, αγαπήθηκαν πολύ από τους απανταχού «τρομολάγνους», και γνώρισαν πλήθος sequels καθώς επίσης και (ανάξιες λόγου) κινηματογραφικές μεταφορές. Εξετάζοντας τον άτυπο ανταγωνισμό που υπάρχει μεταξύ τους διακρίνουμε μια σαφή υπεροχή του “Resident Evil”, γεγονός που εν μέρει οφείλεται και στο μεγαλύτερο της ηλικίας του, μιας και λανσαρίστηκε το 1996, τρία χρόνια πριν τον τύποις «αντίπαλο» του.
Άλλωστε, ανεξάρτητα από τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, το “Resident Evil”, διαθέτει ένα σενάριο σαφώς προσανατολισμένο προς το mass audience. Άφθονοι και αναλώσιμοι εχθροί, οικείοι χαρακτήρες, οι οποίοι μάλιστα επανεμφανίζονται στα διάφορα επεισόδια της σειράς, και μια ιδανική ατμόσφαιρα που προσφέρει τις σωστές αναλογίες μεταξύ τρόμου και δράσης.
Από την άλλη μεριά, το “Silent Hill” θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως «δυσάρεστο». Δυσάρεστο στην όψη, μιας και ο χοντρός κόκκος που διακρίνει τα γραφικά τού προσδίδει μια αρρωστημένη όψη. Δυσάρεστο στην ατμόσφαιρα, μιας και είναι πλημμυρισμένο από μια αποφορά σήψης και απελπισίας. Και πιο σημαντικό, δυσάρεστο στα σενάρια του, μιας και ακόμα κι οι αντίπαλοι του ήρωα προκαλούν μάλλον οίκτο παρά φόβο καθώς περιφέρονται στις στοιχειωμένες τοποθεσίες καταδικασμένοι για την αιωνιότητα.
Οι ήρωες του “Silent Hill”, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Από αυτούς που συναντάς καθημερινά στον δρόμο και δεν τους κοιτάς δεύτερη φορά γιατί απλούστατα, δεν έχουν τίποτα ξεχωριστό να προσέξεις. Κι όπως όλοι μας έχουν τις δικές τους προσωπικότητες και τις δικές τους ζωές με ότι αυτό συνεπάγεται: όνειρα και φιλοδοξίες, οικογένεια και φίλους, δυστυχή περιστατικά και προβλήματα πάσης φύσεως… Στο Silent Hill, αυτήν την καταραμένη λουτρόπολη, ο καθένας που παγιδεύεται στους δρόμους του αντιμετωπίζει ουσιαστικά τους δικούς του δαίμονες. Δαίμονες που αναδύονται μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες του και που τον κρατούν παγιδευμένο σε ένα μεταίχμιο μεταξύ κόσμων και διαστάσεων.
Οι ήρωες των επεισοδίων της σειράς δεν είναι απαραίτητα και οι πρωταγωνιστές τους. Αντίθετα, μάλλον για πιόνια πρόκειται πάνω στην ομιχλώδη σκακιέρα που ακούει στο όνομα Silent Hill. Μιας κωμόπολης με την δική της σκοτεινή ιστορία, που, σαν μια απόκοσμη ομίχλη, έχει ποτίσει τα κτίρια της ως τα θεμέλια… Σύμφωνα με τους τοπικούς μύθους, που κάποιες φορές δεν απέχουν και πολύ από την αλήθεια, η περιοχή πάνω στην οποία χτίστηκε το Silent Hill υπήρξε κάποτε τόπος ινδιάνικων τελετουργιών, κάτι που έμελλε να καθορίσει και την μοίρα της. Στο πέρασμα των αιώνων, το Silent Hill δεν κατάφερε ποτέ να πετάξει το σκοτάδι από πάνω του, φτάνοντας τελικά να γίνει ένα με αυτό…
Οι κεντρικοί ήρωες όλου του franchise βρίσκονται δέσμιοι στο ζοφερό σκηνικό της πόλης αγνοώντας ουσιαστικά τον καθοριστικό τους ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής: Ο Harry Mason, ήρωας του πρώτου επεισοδίου, βρέθηκε να περιπλανιέται στην πόλη στην προσπάθεια του να βρει την υιοθετημένη κόρη του Cheryl, η οποία κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το καταραμένο σύμπαν της πόλης. O κεντρικός χαρακτήρας του sequel, James Sunderland, παλεύει να λυτρωθεί από τις δικές του ενοχές για τον θάνατο της γυναίκας του, αναζητώντας την (;) σε ένα πένθιμο τοπίο προσπαθώντας να νικήσει το ίδιο το πεπρωμένο. Η Heather Mason (το επώνυμο δεν είναι συμπτωματικό!), πρωταγωνίστρια του Silent Hill 3, βρίσκεται να τριγυρίζει στην ερημωμένη πόλη ψάχνοντας τρόπο να εμποδίσει τα διαβολικά σχέδια του σκοτεινού alter-ego (;) της, Claudia Wolf. Ο κεντρικός ήρωας του 4ου και πιο κλειστοφοβικού μέρους της σειράς, βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα δωμάτιο με μοναδική διέξοδο μια τρύπα στον τοίχο χωρίς να έχει άμεση σχέση με την πόλη.
αν και έχει στο παρελθόν έχει επισκεφτεί ξανά μια πιο «νορμάλ» εκδοχή της. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως με τον προηγούμενο ένοικο του δωματίου, Walter Sullivan, που δεν υπήρξε απλά επισκέπτης του Silent Hill αλλά ήταν κάτι πολύ παραπάνω… Ο Travis Grady, πρωταγωνιστής του Origins, είναι άλλη μια τραγική φιγούρα που παρασύρεται στα αβαθή πέπλα της πόλης όταν το πεπρωμένο του μπλέκεται με αυτό μιας εκ των «μόνιμων κατοίκων» της κωμόπολης.
Το τελευταίο κεφάλαιο στην Silent Hill μυθολογία δε λαμβάνει καν μέρος στην ομώνυμη τοποθεσία. Αντίθετα, η δράση τοποθετείται σε νέο σκηνικό, το Shepard’s Glen, πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ήρωας της συγκεκριμένης ιστορίας. Η αναζήτηση ενός αγαπημένου προσώπου, μια προσφιλής θεματική στο Silent Hill franchise, αποτελεί και εδώ τον κεντρικό πυρήνα της ιστορίας, γύρω από τον οποίο υφαίνονται οι επιμέρους υπό-πλοκές. Άλλωστε εν πολλοίς το Silent Hill δεν έχτισε την φήμη του στον εύκολο τρόμο που προκαλείται από τις εναλλαγές των σκιών και των πιθανών εχθρών που παραμονεύουν στο σκοτάδι, αλλά και μέσα από την ταύτιση των ηρώων του με τον εκάστοτε χρήστη, με τον ψυχολογικό τρόμο να είναι κυρίαρχος σε όλες τις συνέχειες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που κάθε επεισόδιο διαθέτει τουλάχιστον μία θλιβερή σκηνή ανθολογίας. Τέτοια που ακόμα και κινηματογραφικοί σκηνοθέτες θα ζήλευαν.
Γνήσιο τέκνο της Ιαπωνικής σχολής απεικόνισης του τρόμου, όπως επανειλημμένα έχει αποτυπωθεί όχι μόνο στα games αλλά και στον κινηματογράφο μέσα από ταινίες όπως η «Κατάρα» ή το “Στοιχειωμένο Νερό”, το Silent Hill δεν επιδιώκει να τρομάξει το μυαλό σου αλλά την ίδια σου την ψυχή, βγάζοντας τους εφιάλτες του υποσυνείδητου στην επιφάνεια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι νοσοκόμες – τέρατα, κλασσικοί αντίπαλοι στα παιχνίδια, δεν έχουν πρόσωπο. Ο ίδιος ο φόβος δεν έχει ουσιαστικά πρόσωπο. Αυτό του το δίνουμε εμείς κατά περίπτωση… (18/12/2008)

Άλλη μια μέρα στην Gameland…

Ο Master Chief έβγαλε το κράνος και γύρισε προς τον καθρέφτη. Χαμογέλασε καλοκάγαθα στο είδωλο του: «Μια χαρά κρατιέσαι γέρο μου… Τόσα χρόνια γεμάτα πιστολίδι, αίματα και θάνατο, έχεις καθαρίσει τουλάχιστον 2 πλανήτες Covenant, κι όμως φαίνεσαι λες και δεν έχει περάσει ούτε μέρα από πάνω σου…». Ο ήρωας των Halo, έχοντας παρασημοφορηθεί πλειστάκις για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον γήινο στρατό, έβγαλε τις μπότες του και βύθισε τα πόδια του στην πλαστική λεκάνη με το αχνιστό νερό που υπήρχε μπροστά του. Η ανακούφιση ήταν τέτοια που τον έκανε να γείρει πίσω μισοκλείνοντας τα μάτια απολαμβάνοντας την αίσθηση. Μια αίσθηση που όμως δεν έμελλε να κρατήσει πολύ καθώς η Cortana, Mistress (με την καλή έννοια) Chief πλέον, τον φώναξε από την κουζίνα: «Τέλειωνε γρήγορα, περιμένουμε τους Freeman για φαγητό!». Ο Master βόγκηξε τσαντισμένος ενώ μετά βίας κατάφερε να πνίξει μια βλαστήμια που ετοιμαζόταν να βγει από τα χείλη του…

Τρεις ολόκληροι μήνες είχαν περάσει από τότε που ο Gordon Freeman, παντρεύτηκε, σε μια σεμνή και λιτή τελετή είναι η αλήθεια, με την Alyx Vance, τον παιδικό του έρωτα και μεγάλο του απωθημένο. Ανέκαθεν αγαπούσε την Alyx αλλά ποτέ του δεν είχε κατορθώσει να της το εξομολογηθεί. Θέλεις η φυσική του συστολή, που τον έκανε να παραμένει παρθένος έως τα 35 του, θες ο φόβος της απόρριψης, θες κάποιος άλλος λόγος, το γεγονός ήταν ότι ο ατρόμητος

nerd των Half Life μίλησε ανοιχτά στην εκλεκτή της καρδιάς του μόλις πριν από ένα χρόνο. Τα υπόλοιπα ήρθαν με τον καιρό. Ο διορισμός του στην ΔΕΗ επιτάχυνε τα πράγματα, μιας κι έτσι ο Gordon είχε σίγουρη δουλειά και μάλιστα με «ευέλικτο» ωράριο. Σταμάτησε λοιπόν τα νυχτέρια στο βενζινάδικο που δούλευε μέχρι τότε, πήρε κι ένα τριαράκι με στεγαστικό και, με τα λουλούδια και τα γλυκά παραμάσχαλα, ζήτησε την δεσποινίδα Alyx από τον μπαμπά της με τον οποίο άλλωστε γνωρίζονταν επίσης παλαιόθεν.

Ο πλωτάρχης Shepard είχε μόλις βγει από το μπάνιο όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Του έριξε μια θυμωμένη ματιά και για μια στιγμή, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, σκέφτηκε να μην το σηκώσει. Εξαφάνισε την σκέψη αυτή μέσα στην άβυσσο του μυαλού του, εκεί όπου είχε κλειδώσει κι όλες τις εικόνες φρίκης που κατά καιρούς είχε βιώσει στην πολυετή και παρασημοφορημένη καριέρα του. Το καθήκον τον καλούσε, κι αυτός δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Ήταν άλλωστε η τελειότερη πολεμική μηχανή που περπατούσε κι ανέπνεε. Τι κι αν η Ashley κι η Τali'Zorah τον περίμεναν για μια νύχτα ατέλειωτου πάθους… Το απόλυτο αρσενικό, αυτός που μπροστά του ο κινηματογραφικός φλώρος που άκουγε στο όνομα James Bond τον έβλεπε κι έκανε πιπί του, ήταν έτοιμος να πέσει για άλλη για φορά στην φωτιά στο όνομα της διαγαλαξιακής δημοκρατίας. Τελικά η δημοκρατία είναι η πιο απαιτητική ερωμένη… Έχει πια ξεχάσει σε πόσους πολέμους έλαβε μέρος, πόσα εξωγήινα ρεμάλια καθάρισε, πολλές φορές με τα ίδια του τα χέρια, για να την υπερασπίσει. Τι κι αν μερικές φορές βρέθηκε απέναντι σε γυναικόπαιδα… ή άλλες πάλι που αποδείχτηκε κατόπιν εορτής ότι οι διαταγές βασίστηκαν σε εσφαλμένα στοιχεία… Όπως έλεγε πάντα: «Δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά…».

Η Lara πηγαινοερχόταν θυμωμένη στο σαλόνι του Croft Manor. O Zip, o πιστός συνεργάτης της υπήρξε όχι μόνο άτακτος αλλά και απρόσεχτος. Μερικές εβδομάδες πριν βρέθηκε να ξυπνάει δίπλα του μετά από μια βραδιά πλημμυρισμένη από τεκίλα και τζιν. Το κεφάλι της ήταν ολόκληρο ένα κουβάρι, αλλά παραδόξως θυμόταν αρκετά από το παιχνίδι αποπλάνησης της προηγούμενης βραδιάς. Τότε δεν το θεώρησε κάτι σπουδαίο. Άλλωστε κατά βάθος παρέμενε μια τυπική αγγλιδούλα που ξεσάλωνε όποτε έβρισκε ευκαιρία. Καλά τα Περού και οι Καμπότζες αλλά και καμιά Ζάκυνθος που και που δεν την χάλαγε. Τώρα όμως τι γίνεται; Ο κύκλος της ήταν ακριβής σαν ελβετικό ρολόι. Κάθε της περιπέτεια ήταν έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφεύγει τις «δύσκολες ημέρες του μήνα»… Φαίνεται όμως πως την πάτησε. Είναι έγκυος, δε χωράει αμφιβολία. Και πάνω που ήταν έτοιμη να αναζητήσει το El Dorado…

Χωμένος πίσω από την λεκάνη της τουαλέτας, ο Mario έβριζε μέσα από τα δόντια του. Ο ανεπρόκοπος αδερφός του Luigi κι αυτή η χαμούρα η πριγκίπισσα του την είχανε στημένη την δουλειά. «Πρέπει επίτηδες να βούλωσαν τον καμπινέ για να την κοπανήσουν οι δυο τους και να βουτάω εγώ στα…. Θου Κύριε! Καλά το είχα καταλάβει ότι κάτι έτρεχε μεταξύ τους… Ρε τον λιμοκοντόρο που θέλει να μας φάει και την γκόμενα…» ψιθύριζε ο βραχύσωμος υδραυλικός κάτω από το παχουλό του μουστάκι που ήταν πλέον νοτισμένο από τον ιδρώτα και τα νερά της λεκάνης… Και δωσ’του να παλεύει με τον κάβουρα…
Θα μπορούσα να γράψω πολλά… Επικήδειους, μηνύματα οργής ή συμπαράστασης, καυστικά σχόλια για το κράτος – τρομοκράτη ή για τους «γνωστούς – αγνώστους» (που μόνο άγνωστοι δεν είναι), και λοιπά κλισεδιάρικα, αλλά δεν πρόκειται να το κάνω. Πρώτον γιατί σίγουρα έχουν ειπωθεί ήδη από κάποιους και δεύτερον, γιατί αρνούμαι να συνεχίσω να ασχολούμαι με θάνατο και καταστροφές. Κάτι τέτοιο φοβάμαι ότι θα με φέρει σε ένα κοντινό επίπεδο με τους τηλε-γελοίους μεγαλοδημοσιογράφους, κι αυτό πιστέψτε με, το απεχθάνομαι… Γι’ αυτό και έκανα απλά μια προσπάθεια να χαμογελάσω και να αναπνεύσω… Θα αρκεστώ επίσης στο μόνο που δε χάνει την σημασία του όσες φορές κι αν ειπωθεί: Κρίμα! (11/12/2008)