Άλλη μια μέρα στην Gameland…

Ο Master Chief έβγαλε το κράνος και γύρισε προς τον καθρέφτη. Χαμογέλασε καλοκάγαθα στο είδωλο του: «Μια χαρά κρατιέσαι γέρο μου… Τόσα χρόνια γεμάτα πιστολίδι, αίματα και θάνατο, έχεις καθαρίσει τουλάχιστον 2 πλανήτες Covenant, κι όμως φαίνεσαι λες και δεν έχει περάσει ούτε μέρα από πάνω σου…». Ο ήρωας των Halo, έχοντας παρασημοφορηθεί πλειστάκις για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον γήινο στρατό, έβγαλε τις μπότες του και βύθισε τα πόδια του στην πλαστική λεκάνη με το αχνιστό νερό που υπήρχε μπροστά του. Η ανακούφιση ήταν τέτοια που τον έκανε να γείρει πίσω μισοκλείνοντας τα μάτια απολαμβάνοντας την αίσθηση. Μια αίσθηση που όμως δεν έμελλε να κρατήσει πολύ καθώς η Cortana, Mistress (με την καλή έννοια) Chief πλέον, τον φώναξε από την κουζίνα: «Τέλειωνε γρήγορα, περιμένουμε τους Freeman για φαγητό!». Ο Master βόγκηξε τσαντισμένος ενώ μετά βίας κατάφερε να πνίξει μια βλαστήμια που ετοιμαζόταν να βγει από τα χείλη του…

Τρεις ολόκληροι μήνες είχαν περάσει από τότε που ο Gordon Freeman, παντρεύτηκε, σε μια σεμνή και λιτή τελετή είναι η αλήθεια, με την Alyx Vance, τον παιδικό του έρωτα και μεγάλο του απωθημένο. Ανέκαθεν αγαπούσε την Alyx αλλά ποτέ του δεν είχε κατορθώσει να της το εξομολογηθεί. Θέλεις η φυσική του συστολή, που τον έκανε να παραμένει παρθένος έως τα 35 του, θες ο φόβος της απόρριψης, θες κάποιος άλλος λόγος, το γεγονός ήταν ότι ο ατρόμητος

nerd των Half Life μίλησε ανοιχτά στην εκλεκτή της καρδιάς του μόλις πριν από ένα χρόνο. Τα υπόλοιπα ήρθαν με τον καιρό. Ο διορισμός του στην ΔΕΗ επιτάχυνε τα πράγματα, μιας κι έτσι ο Gordon είχε σίγουρη δουλειά και μάλιστα με «ευέλικτο» ωράριο. Σταμάτησε λοιπόν τα νυχτέρια στο βενζινάδικο που δούλευε μέχρι τότε, πήρε κι ένα τριαράκι με στεγαστικό και, με τα λουλούδια και τα γλυκά παραμάσχαλα, ζήτησε την δεσποινίδα Alyx από τον μπαμπά της με τον οποίο άλλωστε γνωρίζονταν επίσης παλαιόθεν.

Ο πλωτάρχης Shepard είχε μόλις βγει από το μπάνιο όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Του έριξε μια θυμωμένη ματιά και για μια στιγμή, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, σκέφτηκε να μην το σηκώσει. Εξαφάνισε την σκέψη αυτή μέσα στην άβυσσο του μυαλού του, εκεί όπου είχε κλειδώσει κι όλες τις εικόνες φρίκης που κατά καιρούς είχε βιώσει στην πολυετή και παρασημοφορημένη καριέρα του. Το καθήκον τον καλούσε, κι αυτός δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος. Ήταν άλλωστε η τελειότερη πολεμική μηχανή που περπατούσε κι ανέπνεε. Τι κι αν η Ashley κι η Τali'Zorah τον περίμεναν για μια νύχτα ατέλειωτου πάθους… Το απόλυτο αρσενικό, αυτός που μπροστά του ο κινηματογραφικός φλώρος που άκουγε στο όνομα James Bond τον έβλεπε κι έκανε πιπί του, ήταν έτοιμος να πέσει για άλλη για φορά στην φωτιά στο όνομα της διαγαλαξιακής δημοκρατίας. Τελικά η δημοκρατία είναι η πιο απαιτητική ερωμένη… Έχει πια ξεχάσει σε πόσους πολέμους έλαβε μέρος, πόσα εξωγήινα ρεμάλια καθάρισε, πολλές φορές με τα ίδια του τα χέρια, για να την υπερασπίσει. Τι κι αν μερικές φορές βρέθηκε απέναντι σε γυναικόπαιδα… ή άλλες πάλι που αποδείχτηκε κατόπιν εορτής ότι οι διαταγές βασίστηκαν σε εσφαλμένα στοιχεία… Όπως έλεγε πάντα: «Δεν μπορείς να κάνεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά…».

Η Lara πηγαινοερχόταν θυμωμένη στο σαλόνι του Croft Manor. O Zip, o πιστός συνεργάτης της υπήρξε όχι μόνο άτακτος αλλά και απρόσεχτος. Μερικές εβδομάδες πριν βρέθηκε να ξυπνάει δίπλα του μετά από μια βραδιά πλημμυρισμένη από τεκίλα και τζιν. Το κεφάλι της ήταν ολόκληρο ένα κουβάρι, αλλά παραδόξως θυμόταν αρκετά από το παιχνίδι αποπλάνησης της προηγούμενης βραδιάς. Τότε δεν το θεώρησε κάτι σπουδαίο. Άλλωστε κατά βάθος παρέμενε μια τυπική αγγλιδούλα που ξεσάλωνε όποτε έβρισκε ευκαιρία. Καλά τα Περού και οι Καμπότζες αλλά και καμιά Ζάκυνθος που και που δεν την χάλαγε. Τώρα όμως τι γίνεται; Ο κύκλος της ήταν ακριβής σαν ελβετικό ρολόι. Κάθε της περιπέτεια ήταν έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφεύγει τις «δύσκολες ημέρες του μήνα»… Φαίνεται όμως πως την πάτησε. Είναι έγκυος, δε χωράει αμφιβολία. Και πάνω που ήταν έτοιμη να αναζητήσει το El Dorado…

Χωμένος πίσω από την λεκάνη της τουαλέτας, ο Mario έβριζε μέσα από τα δόντια του. Ο ανεπρόκοπος αδερφός του Luigi κι αυτή η χαμούρα η πριγκίπισσα του την είχανε στημένη την δουλειά. «Πρέπει επίτηδες να βούλωσαν τον καμπινέ για να την κοπανήσουν οι δυο τους και να βουτάω εγώ στα…. Θου Κύριε! Καλά το είχα καταλάβει ότι κάτι έτρεχε μεταξύ τους… Ρε τον λιμοκοντόρο που θέλει να μας φάει και την γκόμενα…» ψιθύριζε ο βραχύσωμος υδραυλικός κάτω από το παχουλό του μουστάκι που ήταν πλέον νοτισμένο από τον ιδρώτα και τα νερά της λεκάνης… Και δωσ’του να παλεύει με τον κάβουρα…
Θα μπορούσα να γράψω πολλά… Επικήδειους, μηνύματα οργής ή συμπαράστασης, καυστικά σχόλια για το κράτος – τρομοκράτη ή για τους «γνωστούς – αγνώστους» (που μόνο άγνωστοι δεν είναι), και λοιπά κλισεδιάρικα, αλλά δεν πρόκειται να το κάνω. Πρώτον γιατί σίγουρα έχουν ειπωθεί ήδη από κάποιους και δεύτερον, γιατί αρνούμαι να συνεχίσω να ασχολούμαι με θάνατο και καταστροφές. Κάτι τέτοιο φοβάμαι ότι θα με φέρει σε ένα κοντινό επίπεδο με τους τηλε-γελοίους μεγαλοδημοσιογράφους, κι αυτό πιστέψτε με, το απεχθάνομαι… Γι’ αυτό και έκανα απλά μια προσπάθεια να χαμογελάσω και να αναπνεύσω… Θα αρκεστώ επίσης στο μόνο που δε χάνει την σημασία του όσες φορές κι αν ειπωθεί: Κρίμα! (11/12/2008)