Αν και κινδυνεύω να ακουστώ γραφικός ή, στην καλύτερη περίπτωση, ρομαντικός, κάποια sequels παιχνιδιών δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω σαν απλή συνέχεια ενός επιτυχημένου τίτλου. Υπάρχουν κάποια games τα οποία χτίζουν όχι απλά την φήμη τους αλλά μια δική τους, προσωπική μυθολογία στον χώρο. Παραδείγματα, ευτυχώς πολλά: από τα ριψοκίνδυνα stunts της δεσποινίδος Croft ως τους bigger than life ηρωισμούς του Master Chief κι από τις υπερηχητικές ταχύτητες του Sonic ως τις stealth περιπέτειες του Solid Snake… Εξυπακούεται ότι ο τρόμος, εδώ σαν ένα ξεχωριστό gaming genre, δε θα μπορούσε να μην έχει τους δικούς του τίτλους, κάποιοι από τους οποίους δημιούργησαν με την σειρά τους ένα ιδιαίτερο hype και ενίοτε επίδοξους μιμητές, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο επιτυχημένους.Οι δύο υπερδυνάμεις στον συγκεκριμένο «χώρο του τρόμου» ακούν στα ονόματα “Resident Evil” και “Silent Hill”. Αμφότερα λανσαρίστηκαν την περασμένη δεκαετία, αγαπήθηκαν πολύ από τους απανταχού «τρομολάγνους», και γνώρισαν πλήθος sequels καθώς επίσης και (ανάξιες λόγου) κινηματογραφικές μεταφορές. Εξετάζοντας τον άτυπο ανταγωνισμό που υπάρχει μεταξύ τους διακρίνουμε μια σαφή υπεροχή του “Resident Evil”, γεγονός που εν μέρει οφείλεται και στο μεγαλύτερο της ηλικίας του, μιας και λανσαρίστηκε το 1996, τρία χρόνια πριν τον τύποις «αντίπαλο» του.
Άλλωστε, ανεξάρτητα από τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, το “Resident Evil”, διαθέτει ένα σενάριο σαφώς προσανατολισμένο προς το mass audience. Άφθονοι και αναλώσιμοι εχθροί, οικείοι χαρακτήρες, οι οποίοι μάλιστα επανεμφανίζονται στα διάφορα επεισόδια της σειράς, και μια ιδανική ατμόσφαιρα που προσφέρει τις σωστές αναλογίες μεταξύ τρόμου και δράσης.
Από την άλλη μεριά, το “Silent Hill” θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως «δυσάρεστο». Δυσάρεστο στην όψη, μιας και ο χοντρός κόκκος που διακρίνει τα γραφικά τού προσδίδει μια αρρωστημένη όψη. Δυσάρεστο στην ατμόσφαιρα, μιας και είναι πλημμυρισμένο από μια αποφορά σήψης και απελπισίας. Και πιο σημαντικό, δυσάρεστο στα σενάρια του, μιας και ακόμα κι οι αντίπαλοι του ήρωα προκαλούν μάλλον οίκτο παρά φόβο καθώς περιφέρονται στις στοιχειωμένες τοποθεσίες καταδικασμένοι για την αιωνιότητα.
Οι ήρωες του “Silent Hill”, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Από αυτούς που συναντάς καθημερινά στον δρόμο και δεν τους κοιτάς δεύτερη φορά γιατί απλούστατα, δεν έχουν τίποτα ξεχωριστό να προσέξεις. Κι όπως όλοι μας έχουν τις δικές τους προσωπικότητες και τις δικές τους ζωές με ότι αυτό συνεπάγεται: όνειρα και φιλοδοξίες, οικογένεια και φίλους, δυστυχή περιστατικά και προβλήματα πάσης φύσεως… Στο Silent Hill, αυτήν την καταραμένη λουτρόπολη, ο καθένας που παγιδεύεται στους δρόμους του αντιμετωπίζει ουσιαστικά τους δικούς του δαίμονες. Δαίμονες που αναδύονται μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες του και που τον κρατούν παγιδευμένο σε ένα μεταίχμιο μεταξύ κόσμων και διαστάσεων.
Οι ήρωες των επεισοδίων της σειράς δεν είναι απαραίτητα και οι πρωταγωνιστές τους. Αντίθετα, μάλλον για πιόνια πρόκειται πάνω στην ομιχλώδη σκακιέρα που ακούει στο όνομα Silent Hill. Μιας κωμόπολης με την δική της σκοτεινή ιστορία, που, σαν μια απόκοσμη ομίχλη, έχει ποτίσει τα κτίρια της ως τα θεμέλια… Σύμφωνα με τους τοπικούς μύθους, που κάποιες φορές δεν απέχουν και πολύ από την αλήθεια, η περιοχή πάνω στην οποία χτίστηκε το Silent Hill υπήρξε κάποτε τόπος ινδιάνικων τελετουργιών, κάτι που έμελλε να καθορίσει και την μοίρα της. Στο πέρασμα των αιώνων, το Silent Hill δεν κατάφερε ποτέ να πετάξει το σκοτάδι από πάνω του, φτάνοντας τελικά να γίνει ένα με αυτό…
Οι κεντρικοί ήρωες όλου του franchise βρίσκονται δέσμιοι στο ζοφερό σκηνικό της πόλης αγνοώντας ουσιαστικά τον καθοριστικό τους ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής: Ο Harry Mason, ήρωας του πρώτου επεισοδίου, βρέθηκε να περιπλανιέται στην πόλη στην προσπάθεια του να βρει την υιοθετημένη κόρη του Cheryl, η οποία κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το καταραμένο σύμπαν της πόλης. O κεντρικός χαρακτήρας του sequel, James Sunderland, παλεύει να λυτρωθεί από τις δικές του ενοχές για τον θάνατο της γυναίκας του, αναζητώντας την (;) σε ένα πένθιμο τοπίο προσπαθώντας να νικήσει το ίδιο το πεπρωμένο. Η Heather Mason (το επώνυμο δεν είναι συμπτωματικό!), πρωταγωνίστρια του Silent Hill 3, βρίσκεται να τριγυρίζει στην ερημωμένη πόλη ψάχνοντας τρόπο να εμποδίσει τα διαβολικά σχέδια του σκοτεινού alter-ego (;) της, Claudia Wolf. Ο κεντρικός ήρωας του 4ου και πιο κλειστοφοβικού μέρους της σειράς, βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα δωμάτιο με μοναδική διέξοδο μια τρύπα στον τοίχο χωρίς να έχει άμεση σχέση με την πόλη.
αν και έχει στο παρελθόν έχει επισκεφτεί ξανά μια πιο «νορμάλ» εκδοχή της. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως με τον προηγούμενο ένοικο του δωματίου, Walter Sullivan, που δεν υπήρξε απλά επισκέπτης του Silent Hill αλλά ήταν κάτι πολύ παραπάνω… Ο Travis Grady, πρωταγωνιστής του Origins, είναι άλλη μια τραγική φιγούρα που παρασύρεται στα αβαθή πέπλα της πόλης όταν το πεπρωμένο του μπλέκεται με αυτό μιας εκ των «μόνιμων κατοίκων» της κωμόπολης.
Το τελευταίο κεφάλαιο στην Silent Hill μυθολογία δε λαμβάνει καν μέρος στην ομώνυμη τοποθεσία. Αντίθετα, η δράση τοποθετείται σε νέο σκηνικό, το Shepard’s Glen, πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ήρωας της συγκεκριμένης ιστορίας. Η αναζήτηση ενός αγαπημένου προσώπου, μια προσφιλής θεματική στο Silent Hill franchise, αποτελεί και εδώ τον κεντρικό πυρήνα της ιστορίας, γύρω από τον οποίο υφαίνονται οι επιμέρους υπό-πλοκές. Άλλωστε εν πολλοίς το Silent Hill δεν έχτισε την φήμη του στον εύκολο τρόμο που προκαλείται από τις εναλλαγές των σκιών και των πιθανών εχθρών που παραμονεύουν στο σκοτάδι, αλλά και μέσα από την ταύτιση των ηρώων του με τον εκάστοτε χρήστη, με τον ψυχολογικό τρόμο να είναι κυρίαρχος σε όλες τις συνέχειες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που κάθε επεισόδιο διαθέτει τουλάχιστον μία θλιβερή σκηνή ανθολογίας. Τέτοια που ακόμα και κινηματογραφικοί σκηνοθέτες θα ζήλευαν.
Γνήσιο τέκνο της Ιαπωνικής σχολής απεικόνισης του τρόμου, όπως επανειλημμένα έχει αποτυπωθεί όχι μόνο στα games αλλά και στον κινηματογράφο μέσα από ταινίες όπως η «Κατάρα» ή το “Στοιχειωμένο Νερό”, το Silent Hill δεν επιδιώκει να τρομάξει το μυαλό σου αλλά την ίδια σου την ψυχή, βγάζοντας τους εφιάλτες του υποσυνείδητου στην επιφάνεια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι νοσοκόμες – τέρατα, κλασσικοί αντίπαλοι στα παιχνίδια, δεν έχουν πρόσωπο. Ο ίδιος ο φόβος δεν έχει ουσιαστικά πρόσωπο. Αυτό του το δίνουμε εμείς κατά περίπτωση… (18/12/2008)
Άλλωστε, ανεξάρτητα από τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, το “Resident Evil”, διαθέτει ένα σενάριο σαφώς προσανατολισμένο προς το mass audience. Άφθονοι και αναλώσιμοι εχθροί, οικείοι χαρακτήρες, οι οποίοι μάλιστα επανεμφανίζονται στα διάφορα επεισόδια της σειράς, και μια ιδανική ατμόσφαιρα που προσφέρει τις σωστές αναλογίες μεταξύ τρόμου και δράσης.
Από την άλλη μεριά, το “Silent Hill” θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως «δυσάρεστο». Δυσάρεστο στην όψη, μιας και ο χοντρός κόκκος που διακρίνει τα γραφικά τού προσδίδει μια αρρωστημένη όψη. Δυσάρεστο στην ατμόσφαιρα, μιας και είναι πλημμυρισμένο από μια αποφορά σήψης και απελπισίας. Και πιο σημαντικό, δυσάρεστο στα σενάρια του, μιας και ακόμα κι οι αντίπαλοι του ήρωα προκαλούν μάλλον οίκτο παρά φόβο καθώς περιφέρονται στις στοιχειωμένες τοποθεσίες καταδικασμένοι για την αιωνιότητα.
Οι ήρωες του “Silent Hill”, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Από αυτούς που συναντάς καθημερινά στον δρόμο και δεν τους κοιτάς δεύτερη φορά γιατί απλούστατα, δεν έχουν τίποτα ξεχωριστό να προσέξεις. Κι όπως όλοι μας έχουν τις δικές τους προσωπικότητες και τις δικές τους ζωές με ότι αυτό συνεπάγεται: όνειρα και φιλοδοξίες, οικογένεια και φίλους, δυστυχή περιστατικά και προβλήματα πάσης φύσεως… Στο Silent Hill, αυτήν την καταραμένη λουτρόπολη, ο καθένας που παγιδεύεται στους δρόμους του αντιμετωπίζει ουσιαστικά τους δικούς του δαίμονες. Δαίμονες που αναδύονται μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες του και που τον κρατούν παγιδευμένο σε ένα μεταίχμιο μεταξύ κόσμων και διαστάσεων.
Οι ήρωες των επεισοδίων της σειράς δεν είναι απαραίτητα και οι πρωταγωνιστές τους. Αντίθετα, μάλλον για πιόνια πρόκειται πάνω στην ομιχλώδη σκακιέρα που ακούει στο όνομα Silent Hill. Μιας κωμόπολης με την δική της σκοτεινή ιστορία, που, σαν μια απόκοσμη ομίχλη, έχει ποτίσει τα κτίρια της ως τα θεμέλια… Σύμφωνα με τους τοπικούς μύθους, που κάποιες φορές δεν απέχουν και πολύ από την αλήθεια, η περιοχή πάνω στην οποία χτίστηκε το Silent Hill υπήρξε κάποτε τόπος ινδιάνικων τελετουργιών, κάτι που έμελλε να καθορίσει και την μοίρα της. Στο πέρασμα των αιώνων, το Silent Hill δεν κατάφερε ποτέ να πετάξει το σκοτάδι από πάνω του, φτάνοντας τελικά να γίνει ένα με αυτό…
Οι κεντρικοί ήρωες όλου του franchise βρίσκονται δέσμιοι στο ζοφερό σκηνικό της πόλης αγνοώντας ουσιαστικά τον καθοριστικό τους ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής: Ο Harry Mason, ήρωας του πρώτου επεισοδίου, βρέθηκε να περιπλανιέται στην πόλη στην προσπάθεια του να βρει την υιοθετημένη κόρη του Cheryl, η οποία κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το καταραμένο σύμπαν της πόλης. O κεντρικός χαρακτήρας του sequel, James Sunderland, παλεύει να λυτρωθεί από τις δικές του ενοχές για τον θάνατο της γυναίκας του, αναζητώντας την (;) σε ένα πένθιμο τοπίο προσπαθώντας να νικήσει το ίδιο το πεπρωμένο. Η Heather Mason (το επώνυμο δεν είναι συμπτωματικό!), πρωταγωνίστρια του Silent Hill 3, βρίσκεται να τριγυρίζει στην ερημωμένη πόλη ψάχνοντας τρόπο να εμποδίσει τα διαβολικά σχέδια του σκοτεινού alter-ego (;) της, Claudia Wolf. Ο κεντρικός ήρωας του 4ου και πιο κλειστοφοβικού μέρους της σειράς, βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα δωμάτιο με μοναδική διέξοδο μια τρύπα στον τοίχο χωρίς να έχει άμεση σχέση με την πόλη.
αν και έχει στο παρελθόν έχει επισκεφτεί ξανά μια πιο «νορμάλ» εκδοχή της. Δε συμβαίνει το ίδιο όμως με τον προηγούμενο ένοικο του δωματίου, Walter Sullivan, που δεν υπήρξε απλά επισκέπτης του Silent Hill αλλά ήταν κάτι πολύ παραπάνω… Ο Travis Grady, πρωταγωνιστής του Origins, είναι άλλη μια τραγική φιγούρα που παρασύρεται στα αβαθή πέπλα της πόλης όταν το πεπρωμένο του μπλέκεται με αυτό μιας εκ των «μόνιμων κατοίκων» της κωμόπολης.
Το τελευταίο κεφάλαιο στην Silent Hill μυθολογία δε λαμβάνει καν μέρος στην ομώνυμη τοποθεσία. Αντίθετα, η δράση τοποθετείται σε νέο σκηνικό, το Shepard’s Glen, πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ήρωας της συγκεκριμένης ιστορίας. Η αναζήτηση ενός αγαπημένου προσώπου, μια προσφιλής θεματική στο Silent Hill franchise, αποτελεί και εδώ τον κεντρικό πυρήνα της ιστορίας, γύρω από τον οποίο υφαίνονται οι επιμέρους υπό-πλοκές. Άλλωστε εν πολλοίς το Silent Hill δεν έχτισε την φήμη του στον εύκολο τρόμο που προκαλείται από τις εναλλαγές των σκιών και των πιθανών εχθρών που παραμονεύουν στο σκοτάδι, αλλά και μέσα από την ταύτιση των ηρώων του με τον εκάστοτε χρήστη, με τον ψυχολογικό τρόμο να είναι κυρίαρχος σε όλες τις συνέχειες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που κάθε επεισόδιο διαθέτει τουλάχιστον μία θλιβερή σκηνή ανθολογίας. Τέτοια που ακόμα και κινηματογραφικοί σκηνοθέτες θα ζήλευαν.
Γνήσιο τέκνο της Ιαπωνικής σχολής απεικόνισης του τρόμου, όπως επανειλημμένα έχει αποτυπωθεί όχι μόνο στα games αλλά και στον κινηματογράφο μέσα από ταινίες όπως η «Κατάρα» ή το “Στοιχειωμένο Νερό”, το Silent Hill δεν επιδιώκει να τρομάξει το μυαλό σου αλλά την ίδια σου την ψυχή, βγάζοντας τους εφιάλτες του υποσυνείδητου στην επιφάνεια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι νοσοκόμες – τέρατα, κλασσικοί αντίπαλοι στα παιχνίδια, δεν έχουν πρόσωπο. Ο ίδιος ο φόβος δεν έχει ουσιαστικά πρόσωπο. Αυτό του το δίνουμε εμείς κατά περίπτωση… (18/12/2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου