ΜΑ ΤΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΑΙΖΕΙ ΠΙΑ ΑΥΤΗ Η ΟΜΑΔΑ...

Μόνο για Ενήλικες...
Αναρωτιέμαι εάν την σήμερον ημέρα το gaming είναι το καταφύγιο της τεστοστερόνης. Ομολογουμένως είναι κάποιες φορές που το βλέπω ως ένα από τα τελευταία αντρικά άβατα, είναι, αν όχι απαγορευμένη, τουλάχιστον ελεγχόμενη. Εξαιρέσεις σαφώς και υπάρχουν, αλλά μοιάζουν περισσότερο διακοσμητικές, περιπτώσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μια γρήγορη ματιά στους τίτλους που κυριαρχούν στην αγορά φαίνεται να δικαιολογεί απόλυτα τούτη την διαπίστωση. Ακόμα και περιπτώσεις προσέγγισης ενός «θηλυκού» κοινού από τους developers μοιάζει σαν, μάλλον αδέξια, προσπάθεια να απορρίψουν τον χαρακτηρισμό του σωβινιστή. Το πράγμα όμως αλλάζει όταν εκτός από απλός αναγνώστης ο χρήστης μετατραπέι σε κινητήριο μοχλό της σεναριακής πλοκής.
Στην πρώτη γνωριμία μου με τον «Λευκό Λύκο», κατά κόσμον Geralt, Witcher στο επάγγελμα, το μυαλό μου βιάστηκε να τον ταυτοποιήσει. Άλλος ένας macho υπερστρατιώτης που ξερνάει κεραυνούς και πέρδεται φλόγες... Μια μεταλλαγμένη πυγολαμπίδα ούτως ειπείν, έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα για την σωτηρία κάποιας απελπισμένης δεσποσύνης... Με άλλα λόγια, μια εναρκτήρια σεκάνς που σε προετοιμάζει για μια πληθώρα ρομαντικών κλισέ και δηλώνει ικανή να σε κάνει να πέσεις στην ηρωίνη...
Ευτυχώς για εμάς τους ενήλικους (μην πω και μεστωμένους...) gamers, το “Witcher” γρήγορα δείχνει τα πραγματικά του χαρακτηριστικά. Οι ρομαντισμοί πάνε περίπατο αφού ήδη στο φινάλε της (σύντομης) πρώτης πράξης, ο Geralt αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν είναι ένα άφυλο ανδροειδές, ούτε ανήκει στο υπηρετικό προσωπικό του πλατωνικού έρωτα. Αντίθετα, τόσο ο ίδιος όσο και οι καλλίγραμμες NPC που τον περιτριγυρίζουν σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού του δίνουν και καταλαβαίνει, βάζοντας την σφραγίδα ενός ακομπλεξάριστου και χαρισματικού προγραμματιστή.
Εάν κι εφόσον η χυδαιότητα απουσιάζει, ο χαρακτηρισμός ενός έργου ως «ακατάλληλο», είναι εκτός από απαράδεκτος και λίαν υποκριτικός. Δε νοείται να κρίνεται ανήθικο ένα έργο, οποιασδήποτε φύσεως, που παραπέμπει ουσιαστικά στην πράξη που μας έφερε στην ζωή. Πολλώ δε μάλλον, όταν κάποια από αυτά ενώ είναι βουτηγμένα στο αίμα, τυγχάνουν επιεικέστερης αντιμετώπισης, ένεκα των λιγότερο «ανήθικων» (sic) χαρακτηριστικών τους.
Όπως και να ‘χει, το “Witcher” δε θα μπορούσε να τύχει ελαφρύτερης αντιμετώπισης. Όντας ένα κλασσικό RPG, το παιχνίδι διαθέτει πλούσιες δόσεις βίας με κάποια (ευχάριστα για τον ήρωα) σεξουαλικά διαλείμματα. Επιτέλους, οι γυναίκες των videogames απελευθερώνουν την ψηφιακή τους libido με ότι αυτό συνεπάγεται, και ο όρος “adult” παίρνει και digital υπόσταση. Οι computerized καλλονές με attitude προχωρούν ένα βήμα παραπέρα από το «φαίνεσθαι» που τόσο επιτυχημένα είχαν λανσάρει οι προκάτοχοι τους. Κορίτσια καριέρας σαν την Lara Croft δεν ανήκουν στο σύμπαν του “Witcher”. Καλό το καθήκον αλλά αν δεν το ρίξουμε και λίγο έξω (ή μέσα έξω αν με καταλαβαίνετε...) το πράγμα ζορίζει...
Χαριτωμενιών ασυνέχεια, μιας και το πιο έντονο σημάδι του ενήλικου προσανατολισμού που διαθέτει το “Witcher”, δεν αναλώνεται στο τρυφερό πωπουδάκι της Shani ούτε στα αφράτα βυζάκια της Triss Merigold. Αντίθετα, το σχόλιο του παιχνιδιού πάνω στον ρατσισμό είναι το σήμα κατατεθέν του ενήλικου προσανατολισμού του. Και λέω ενήλικου γιατί κανένα παιδί δε γεννήθηκε ρατσιστής. Αυτή είναι υπόθεση για μεγάλους...
Το πογκρόμ κατά των “non-humans” που λαμβάνει χώρα εντός του “Witcher” πάντα με την ανοχή της τοπικής θρησκευτικής ηγεσίας, μοιάζει τόσο πολύ με τις αντίστοιχες συμπεριφορές που συναντάμε κατά καιρούς στην πραγματική μας ζωή, που σου σηκώνει την τρίχα. Και το μυαλό είναι φύσει αδύνατο να μην προχωρήσει σε αληθινές αντιστοιχίες και συγκρίσεις φτάνοντας τελικά στο συμπέρασμα ότι το σενάριο δεν είναι τόσο φανταστικό όσο αρχικά θεωρήθηκε.

Αντίθετα με άλλα RPG που τοποθετούν τον ήρωα στο κέντρο των πάντων, αναγορεύοντας τις αποφάσεις του ως τις μόνες υπεύθυνες για την εξέλιξη της πλοκής και εν γένει για το μέλλον του κόσμου του, ο Geralt αποδεικνύεται τίποτε άλλο παρά ένα πιόνι στην σκακιέρα. Ο μεσσαιωνικός καμβάς που λαμβάνει χώρα το παιχνίδι είναι ήδη ζωγραφισμένος και ο εν λόγω Witcher είναι απλά μια πινελιά. Πόσες πινελιές χρειάζονται όμως για να μουτζουρώσουν έναν πίνακα; Και πόσες ακόμα για να χρωματίσουν έναν καινούριο;