Είναι φορές, που ενώ βρίσκομαι «στην κάψα της μάχης» μέσα σε ένα παιχνίδι, το μυαλό μου φεύγει και αρχίζει να βολτάρει σε παράξενες τροχιές. Πως αλλιώς να εξηγήσω ότι, παρότι έχω πλήρη γνώση ότι εκείνη την ώρα βρίσκομαι εντός μιας ψηφιακής και άρα ουτοπικής αρένας, με πιάνουν τύψεις για τους αντιπάλους που αναγκάζομαι να κατακρεουργήσω προκειμένου να τελειώσω την πίστα. Ξέρω ότι κινδυνεύω να θεωρηθώ από γραφικός έως ηλίθιος (με την πλάστιγγα να γέρνει προς το δεύτερο), κι όμως, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι οι δυστυχείς αυτοί χαρακτήρες είναι πραγματικά ανθρώπινα όντα με προσωπική ζωή, οικογένεια και όλα τα λοιπά χαρακτηριστικά.
Για αυτό λοιπόν και προτιμώ παιχνίδια με «αδιάφορους» αντιπάλους. Οι Δαίμονες του Painkiller ή τα zombies των Resident Evil, είναι δύο ιδανικά παραδείγματα. Σε δεύτερη φάση, από την στιγμή που πρέπει υποχρεωτικά να βρεθώ αντιμέτωπος με ανθρώπινους χαρακτήρες για να μη χάσω μοναδικές εμπειρίες παιχνιδιού επιλέγω βάσει του πιο απεχθούς αντιπάλου. Οι Ναζί του Β’ Παγκοσμίου είναι τέλεια δείγματα. Το να σφαγιάζω χιτλερικούς εκπροσώπους της αρείας φυλής αποτελούσε ήδη από την εποχή του Wolfenstein 3D μια εξαιρετική ενασχόληση. Κάτι που έμελε να απογειωθεί με την εμφάνιση του Call of Duty το 2003. Η εκπληκτική αναπαράσταση των μαχών, τα μοναδικά σε ακρίβεια και συνέπεια σκηνικά και κυρίως, το πρωτόγνωρο AI που διέθετε, μετέτρεπε το συγκεκριμένο παιχνίδι σε μια απόλυτη gaming experience.
Ευτυχώς για μένα και για πολλούς συναδέλφους λάτρεις των FPS, τον εν λόγω τίτλο ακολούθησαν κάποια sequels και expansions πάντα με τους ίδιους «άμοιρους» εχθρούς. Φτάνοντας αισίως όμως στα τέλη του 2007 εμφανίστηκε το “Call of Duty 4: Modern Warfare”, μεταφέροντας μας σε σύγχρονο πολεμικό τερέν που διέθετε όλη την σύγχρονη τεχνολογία του πολέμου αλλά αναπόφευκτα επαναπροσδιορίζοντας και τους αντιπάλους που έμελλε να αντιμετωπίσουμε. Ο εχθρός εκ των πραγμάτων δε θα μπορούσε να είναι πια ο παραδοσιακός υπηρέτης της σβάστικας, αλλά μια καινούρια, μοντέρνα απειλή. Η λύσεις στο ερώτημα αυτό δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν.
Για αυτό λοιπόν και προτιμώ παιχνίδια με «αδιάφορους» αντιπάλους. Οι Δαίμονες του Painkiller ή τα zombies των Resident Evil, είναι δύο ιδανικά παραδείγματα. Σε δεύτερη φάση, από την στιγμή που πρέπει υποχρεωτικά να βρεθώ αντιμέτωπος με ανθρώπινους χαρακτήρες για να μη χάσω μοναδικές εμπειρίες παιχνιδιού επιλέγω βάσει του πιο απεχθούς αντιπάλου. Οι Ναζί του Β’ Παγκοσμίου είναι τέλεια δείγματα. Το να σφαγιάζω χιτλερικούς εκπροσώπους της αρείας φυλής αποτελούσε ήδη από την εποχή του Wolfenstein 3D μια εξαιρετική ενασχόληση. Κάτι που έμελε να απογειωθεί με την εμφάνιση του Call of Duty το 2003. Η εκπληκτική αναπαράσταση των μαχών, τα μοναδικά σε ακρίβεια και συνέπεια σκηνικά και κυρίως, το πρωτόγνωρο AI που διέθετε, μετέτρεπε το συγκεκριμένο παιχνίδι σε μια απόλυτη gaming experience.
Ευτυχώς για μένα και για πολλούς συναδέλφους λάτρεις των FPS, τον εν λόγω τίτλο ακολούθησαν κάποια sequels και expansions πάντα με τους ίδιους «άμοιρους» εχθρούς. Φτάνοντας αισίως όμως στα τέλη του 2007 εμφανίστηκε το “Call of Duty 4: Modern Warfare”, μεταφέροντας μας σε σύγχρονο πολεμικό τερέν που διέθετε όλη την σύγχρονη τεχνολογία του πολέμου αλλά αναπόφευκτα επαναπροσδιορίζοντας και τους αντιπάλους που έμελλε να αντιμετωπίσουμε. Ο εχθρός εκ των πραγμάτων δε θα μπορούσε να είναι πια ο παραδοσιακός υπηρέτης της σβάστικας, αλλά μια καινούρια, μοντέρνα απειλή. Η λύσεις στο ερώτημα αυτό δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν.
Η πρώτη από αυτές ακούει στο όνομα Imran Zakhaev και πρόκειται για ένα Ρώσο υπερπατριώτη, απομεινάρι της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος απειλεί να ξεκινήσει τον 3ο Παγκόσμιο. Οι δαιμόνιοι προγραμματιστές επέλεξαν μια κλασσική εξτρεμιστική φιγούρα για να καλύψουν επιμελώς την, συνεχώς διογκούμενη για την Δύση, απειλή της Ρωσικής Αρκούδας, που ένα δείγμα της δύναμης της πήρε ο πλανήτης περίπου ένα μήνα πριν, με την εισβολή των Ρωσικών στρατευμάτων στην Αμερικανοτραφείσα πλέον, Γεωργία.
Όσο για την δεύτερη, θέλει άραγε ρώτημα; Εμπρός για την εξάλειψη της μουσουλμανικής μάστιγας που απειλεί την (Ισραηλινή) έννομη τάξη εκεί κάτω στην Μέση Ανατολή, αποτελώντας παράλληλα και τον εφιάλτη αυτού που αποκαλείται Δυτικός Πολιτισμός. Ακούστε λοιπόν σενάριο: ο super κακός Ρώσος υπερπατριώτης συμμαχεί με τον επίσης super κακό Μουσουλμάνο εξτρεμιστή και μαζί απειλούν να ρίξουν τον κόσμο σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση «σκότους και παρακμής». Ας μην ανησυχούμε όμως… Το Αμερικανικό Πεντάγωνο επαγρυπνεί μαζί με τους Εγγλέζους λακέδες του. Παίρνοντας το controller ανά χείρας έχουμε την ευκαιρία να εξαλείψουμε την διαφαινόμενη απειλή και να γλυτώσουμε για άλλη μια φορά τον κόσμο από το επερχόμενο έρεβος… Μου φαίνεται τελικά, ότι προπαγάνδα και ψυχαγωγία έχουν βίους παράλληλους…
Όσο για την δεύτερη, θέλει άραγε ρώτημα; Εμπρός για την εξάλειψη της μουσουλμανικής μάστιγας που απειλεί την (Ισραηλινή) έννομη τάξη εκεί κάτω στην Μέση Ανατολή, αποτελώντας παράλληλα και τον εφιάλτη αυτού που αποκαλείται Δυτικός Πολιτισμός. Ακούστε λοιπόν σενάριο: ο super κακός Ρώσος υπερπατριώτης συμμαχεί με τον επίσης super κακό Μουσουλμάνο εξτρεμιστή και μαζί απειλούν να ρίξουν τον κόσμο σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση «σκότους και παρακμής». Ας μην ανησυχούμε όμως… Το Αμερικανικό Πεντάγωνο επαγρυπνεί μαζί με τους Εγγλέζους λακέδες του. Παίρνοντας το controller ανά χείρας έχουμε την ευκαιρία να εξαλείψουμε την διαφαινόμενη απειλή και να γλυτώσουμε για άλλη μια φορά τον κόσμο από το επερχόμενο έρεβος… Μου φαίνεται τελικά, ότι προπαγάνδα και ψυχαγωγία έχουν βίους παράλληλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου