Εραστής του Ερέβους

Garrett. Έτσι απλά. Χωρίς περιττές ταμπέλες. Ο σκοτεινός μανδύας καλύπτει το ίδιο αποτελεσματικά το κορμί και το παρελθόν του. Άλλωστε δε χρειάζονται περαιτέρω συστάσεις. Ο Garrett είναι κλέφτης κι αυτό είναι αρκετό. Όχι βέβαια ένας κοινός του είδους αλλά κάτι παραπάνω… Για την ακρίβεια, κάτι πολύ παραπάνω. Αποτελεί την επιτομή του είδους διαθέτοντας εξυπνάδα, ταχύτητα και πονηριά στον υπέρτατο βαθμό. Εκτός από ένα μειονέκτημα: έχει και καρδιά. Και στην «δουλειά» αυτή όταν έχεις καρδιά είναι δεδομένο ότι θα μπλέξεις…
Εν έτει 1998, τα stealth games έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στις κονσόλες και στους υπολογιστές αυτού του κόσμου. Την αρχή έκανε το “Metal Gear Solid”, τίτλος που ανήκει πλέον στην σφαίρα του κλασσικού, ενώ δύο περίπου μήνες αργότερα σειρά πήρε το “Thief: The Dark Project”. Αντίθετα με τον πρώτο τίτλο, o κεντρικός χαρακτήρας του Thief δεν είναι ένας ακόμα «υπερασπιστής του καλού» αλλά ένα κοινωνικό παράσιτο που ζει σε βάρος των άλλων ληστεύοντας τους. Ίσως γι’ αυτό η ανθρώπινη υπόσταση του είναι ευδιάκριτη παρά την ψηφιακή του επένδυση. Άλλωστε είναι ένας από τους ελάχιστους χαρακτήρες που θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφικός πρωταγωνιστής χωρίς τον φόβο να μετατραπεί σε καρικατούρα.

Ακόμα όμως και ως κλέφτης, ο Garrett απέχει μακράν από το να θεωρηθεί κοινός. Το έμφυτο ταλέντο του τον οδήγησε, από χαμίνι στα υγρά σοκάκια της πόλης σε μαθητευόμενο των Keepers, μιας περίεργης κάστας που παρατηρεί τον κόσμο επεμβαίνοντας μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαίο για να διατηρήσει τις ισορροπίες, χωρίς να ασχολείται με την «υπεράσπιση των αδυνάτων» και λοιπούς, «περιττούς» συναισθηματισμούς. Αποδείχθηκε όμως ότι ούτε αυτοί ήταν δυνατό να τον κρατήσουν. Μοναχικός από την φύση του, ο Garrett αποδείχτηκε ότι παραήταν ανεξάρτητος για να μπει στα καλούπια που οι Keepers τον προόριζαν. Η ιδιαίτερη σχέση του με το σκοτάδι και η ικανότητα του να γίνεται ένα με τις σκιές αποδείχτηκαν ιδανικές για να εξασφαλίσουν εκτός από ένα καλό εισόδημα και έναν τρόπο ζωής που ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του.
Η τριλογία του Thief δεν είναι απλά ένα παιχνίδι. Έχει μια πολύ βαθύτερη φιλοσοφία. Το όνομα της πόλης δε μαθαίνεται ποτέ, παραπέμποντας σε μια οποιαδήποτε μητρόπολη του σήμερα (μη σας μπερδεύει το μεσαιωνικό σκηνικό), οι κοινωνικές ανισότητες που περιθωριοποιούν τους οικονομικά ασθενέστερους και δημιουργούν γκέτο και η υπέρμετρη αστυνόμευση η οποία ελέγχεται από ένα βαθύτατα θρησκόληπτο καθεστώς, σίγουρα συνθέτουν μια εικόνα αρκετά γνώριμη σε όσους δε διαθέτουν μια επιδερμική ματιά. Ιδίως στο δεύτερο μέρος της τριλογίας η καταγγελία ενάντια στον δυναστικό χαρακτήρα της θρησκείας, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Πέρα όμως από τα γενικότερα κοινωνικοπολιτικά σχόλια που εμμέσως πλην σαφώς βγαίνουν μέσα από την Thief trilogy, είναι o κεντρικός χαρακτήρας που μας εμπνέει. Ο Garrett είναι ένας μοναχικός αντι-ήρωας, μια σκοτεινή φιγούρα που περιπλανιέται αθόρυβα στις σκιές μιας πόλης αφιλόξενης και εχθρικής. Αφού λοιπόν δεν μπορεί να απορροφηθεί από αυτήν, αναπόφευκτα καταλήγει να διεκδικεί με παρόμοιους τρόπους αυτά που θεωρεί ότι του αναλογούν. Επειδή όμως είναι και άνθρωπος και ως άνθρωπος έχει αδυναμίες, θα ήταν αφύσικο να μην κάνει και λάθη. Η απληστία και η υπερβολική σιγουριά είναι τα πιο προσφιλή του που άλλωστε θα τον σπρώξουν να κάνει αυτό που μισεί περισσότερο: να εκτεθεί στα βλέμματα… (16/10/2008)