The Wii Revolution

Happy, happy Birthday! Στις 19 Νοεμβρίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από την στιγμή που ο άνεμος του Wii ξεκίνησε να φυσάει στις Η.Π.Α. για να παρασύρει στην συνέχεια τα πάντα στο πέρασμα του. Πέμπτη κατά σειρά κονσόλα της Nintendo, έγινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η ναυαρχίδα της, φτάνοντας στον αριθμό ρεκόρ των 36,2 εκατ. τεμαχίων και αφήνοντας τους ανταγωνιστές του, X360 και PS3 να τρώνε την σκόνη του. Το Wii, κατόρθωσε να ξεπεράσει γρήγορα και τα νούμερα δύο εκ των προκατόχων του, του N64 και του, μάλλον αποτυχημένου, GameCube, και οσονούπω πρόκειται να περάσει στην ιστορία σαν η πιο επιτυχημένη κονσόλα της εταιρείας, τουλάχιστον μέχρι τώρα…
Η αγορά, εν όψει γιορτών, δείχνει τις ορέξεις της: ήδη κάποια blogs αναφέρονται σε πιθανή έλλειψη της κονσόλας από τα ράφια των καταστημάτων στην επικείμενη Χριστουγεννιάτικη περίοδο, την πλέον καταναλωτική του χρόνου, και προτρέπουν τους καταναλωτές να φροντίσουν εγκαίρως για την αγορά της. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, προειδοποιούν ότι τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα στην περίπτωση του Wii Fitness, παρακινώντας τους καταναλωτές σε άμεση προμήθεια του. Φανταστείτε να μην υπήρχε και οικονομική κρίση…
Η σαφής επιτυχία του Wii έναντι των αντιπάλων του μπορεί να αποδοθεί με πολλές διαφορετικές εκφράσεις, αλλά μπορεί να συνοψιστεί εξίσου καλά και σε μία μόνο λέξη: «Διαφοροποίηση». Αυτό ακριβώς είναι το βασικό του χαρακτηριστικό. Όταν την προηγούμενη δεκαετία το Playstation (1) έκανε την εμφάνιση του, έφερε μια καθολική υπέρβαση σε όλη την αγορά των videogames. Ουσιαστικά, έβγαλε όλους τους τότε πιτσιρικάδες (εμού συμπεριλαμβανομένου) από τις αίθουσες των arcade (κοινώς «ηλεκτρονικών») και τους τοποθέτησε μαζικώς στο σαλόνι, προκαλώντας πλήθος εγκεφαλικών στους δύσμοιρους γονείς. Το νέο μηχάνημα αντικαθιστούσε επάξια (αν όχι καλύτερα) τις ογκώδεις συσκευές που κατοικοέδρευαν στις «αίθουσες ψυχαγωγίας» (sic), προσφέροντας εκδίκηση σε κρύο πιάτο στους Έλληνες πιτσιρικάδες κάτω των 17 που ελέω ηλικιακής απαγόρευσης έμεναν να κοιτούν από τις βιτρίνες τα ηλεκτρονικά αντικείμενα των πόθων τους.
Διαπιστώνοντας ότι το PS1 έφερε νέες, γιγάντιες προοπτικές στην αγορά του home entertainment, οι δύο κολοσσοί, Sony και Microsoft δεν άργησαν να κάνουν το επόμενο βήμα. Από την μια η Sony λανσάροντας μια νέα, βελτιωμένη έκδοση του Playstation, το PS2, κι από την άλλη η Microsoft με το XBOX. Η Nintendo, παραδοσιακός παίκτης στην αρένα των videogames φάνηκε ότι μάλλον δεν μπορούσε να ακολουθήσει, μιας και πιθανότατα σε μια κρίση πανικού λάνσαρε το GameCube, το οποίο, μιας και δεν έφερε ουσιαστικά καμιά ποιοτική υπεροχή, αναγκαστικά προβλήθηκε σαν η «οικονομική λύση». Από την στιγμή όμως που τα τεχνικά του χαρακτηριστικά ήταν σαφώς υποδεέστερα από των ανταγωνιστών του, κι από την στιγμή που οι άλλοι δύο δε φάνηκαν διατεθειμένοι να μπουν σε πόλεμο τιμών, η μοίρα του GameCube ήταν προδιαγεγραμμένη.
Κι ενώ η αγορά άρχισε να συνειδητοποιεί ότι έμπαινε σε μια φάση ωρίμανσης (ρουτίνας θα έλεγα εγώ), με νέες, βελτιωμένες παραλλαγές του ίδιου ουσιαστικά προϊόντος με δεδομένα μερίδια αγοράς για τον κάθε παίκτη, ήρθε το Wii για να τα ανατρέψει όλα… Το νέο «παιδί» της Nintendo έφερε μια επανάσταση. Ίσως όχι τόσο δραστική όσο το PS1 αλλά σίγουρα επανάσταση. Απλούστατα γιατί διαφοροποιήθηκε από τους δύο αντιπάλους του, βάζοντας ξανά την Ιαπωνική εταιρεία στο παιχνίδι, και μάλιστα για τα καλά!
Αναμασώντας την ίδια τροφή, οι Sony και Microsoft δε δημιουργούσαν ουσιαστικά καινούρια προϊόντα, απλά βελτίωναν τα ήδη υπάρχοντα. Με μηδέν διαφοροποίηση όμως το να περιμένεις να παραμείνεις στην κορυφή θα ήταν too much, έτσι δεν είναι; Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν οι graphic cards των PCs αναβαθμίζονται συνεχώς, και, μιας και οι υπολογιστές βρίσκουν ολοένα και περισσότερο θέση στο σαλόνι μας, η πιθανότητες κάποια στιγμή να χρησιμοποιούνται και ως παιχνιδομηχανές αυξάνονται συνεχώς.
Ακριβώς εκεί μπαίνει στη σκηνή το Wii, δίνοντας βάρος όχι τόσο στα τεχνικά χαρακτηριστικά (που βέβαια παραμένουν σε υψηλότατα επίπεδα) αλλά στο ανεμπόδιστο και χαλαρότατο fun, γιατί ας μην ξεχνάμε, μιλάμε για παιχνίδια… Συν τοις άλλοις, έβαλε μια και καλή τέλος σε όλους τους επικριτές που κατέκριναν τις κονσόλες γιατί «οδηγούσαν την νεολαία στους τόπους της ακινησίας και της τεμπελιάς»… Μόνο και μόνο ένα παιχνίδι τένις στο Wii (για να μην πούμε για το Wii Fit), αποδεικνύει ότι η παραπάνω άποψη είναι πλέον μύθος.
Μέσα από το Wii και τα παιχνίδια του ο παίκτης για πρώτη φορά γίνεται μάρτυρας μιας τέτοιας διαδραστικότητας. Οι κινήσεις του είναι ακριβώς ίδιες με αυτές του χαρακτήρα του στο παιχνίδι και δικαιολογίες τύπου «εγώ το πατάω, αυτό κάτι έπαθε», τείνουν να γίνουν απλά χαριτομενιές… (21/11/08)